Kamikaze

Nee wees niet bang, ik ben geen kamikaze piloot meer! Gister een enorme tocht in ons eentje gedaan langs een drukke weg, lastige kruispunten en natuurlijk links rijden. Maar daar wen je eigenlijk meteen aan. We gingen eerst naar een vreemd spookstadje Celuk, waar voornamelijk zilveren sieraden worden gemaakt. Maar wat was het warm en leeg. Niet echt een dorpskern en achter de omheinde muren van huizen waren de winkeltjes met vitrines. Geen prijskaartjes haha. We waren dorstig en moe van de trip, dus we ploften in een vaag tentje neer en dronken zalig koude cola, wat ik anders echt niet neem. Meestal verse juices hmm. Een man sprak ons aan en bracht ons naar een 'fabriekje', eigenlijk gewoon waar de mensen ook wonen. Het zag er heel armoedig uit, maar de mensen des te vriendelijker natuurlijk. De man wilde ons ook wel naar de waterfall brengen, onze tweede bestemming. Maar de andere meiden waren 'bang' dat hij geld zou vragen, wat mij niet zoveel uitmaakte. De man giste er al naar en zei dat hij geen geld hoefde. Maar begreep al gauw onze zelfstandigheid, op naar de waterfall! En jeeee wat een zoektocht, wel 100 x gestopt om te vragen en lang niet iedereen spreekt Engels. We besloten de andere twee dorpjes die we zouden bezoeken, links te laten liggen.

Op een gegeven moment konden we de hoofdweg verlaten en kwamen in een rustig groen gebied met links en rechts palmbomen langs de weg, heeeeerlijk! En daar was ie, de waterval! We hadden um gevonden! We zagen eerst nog niets, behalve talloze winkeltjes. Een stukje verder zagen we de indrukwekkende oase, zie FB. We moesten heel wat trappen lopen om er te komen. Gelukkig hadden we onze bikini al aan dus de waterpret kon beginnen. Ik wilde zo dichtbij als mogelijk bij het watergeweld komen. We maakten een hoop foto's en vochten tegen de kracht. Ik probeerde er nog helemaal achterlangs te komen, maar dat bleef de zijkant. Daarna gingen we nog ff wat hoger via nog meeeeer trappen. Ondertussen lekker afgekoeld en weer opgefrist, besloten we naar huis te gaan. Even reden we verkeerd, maar we vroegen gewoon weer de weg. Nou we kwamen toch wel bekaf thuis!!

Eerst natuurlijk ff m'n vriend gebeld. Hij was ondertussen bij vrienden, dus dat was een geruststelling. Hij moet natuurlijk niet alleen zijn. De begrafenis was al over een paar uur, dus daar kon ik in gedachte toch een beetje voor hem bij zijn. Er kwamen 800 mensen, bijzonder hoor! Superlief de berichten van jullie en het aanbod van Lydie en mama. Ik heb het doorgegeven, hij kon het erg waarderen!

We hebben lekker gedoucht en zijn weer wat opgeladen, want ondertussen was het half 8 en moesten toch echt wat gaan eten. We vonden een heeel leuk tentje en ploften neer. Manninne blijft Manninne, want hoe moe ik ook ben, ik zie een mooie lampenwinkel. Pling, misschien hebben ze wat voor m'n nieuwe badkamer! En ja hoor, supergave en sommigen ook erg duur. Ik ga er een nachtje over slapen, want een die ik mooi vind past niet in m'n koffer....nah ja, m'n painting ook al niet.....

Goed zit ondertussen na dit lange verhaal m'n café latte koud te laten worden en m'n müsli warm....straks weer lesgeven!